မန္တလေး
ရှုမဝ၊ ၁၉၈၈ မတ်
မန္တလေးကို ချစ်သည်။
အခုတော့ ဟိုတုန်းက မန္တလေးကို လွမ်းနေရပါသည်။
အဆောက်အအုံတွေ ပြွတ်သိပ်ပိတ်ဆီး၍ မျက်နှာစာအလှနှင့် ခံ့ထည်မှု ပျက်စီးသွားပြီဖြစ်သော မန္တလေးတက္ကသိုလ် ပင်မအဆောက်အအုံကြီး၏ အဝင်ဝ၊ ကျောက်သားလှေကားထစ်များပေါ်မှာ ပတ်လက်လှန်၍ တိမ်ကင်းသော မန္တလေးည၊ မန္တလေးကောင်းကင်ပေါ်က မန္တလေးလမင်းကို မော့ကြည့်ရသော အရသာ၊ ရွှေပြည်အေး ကျောင်းဆောင် ခေါင်မိုးပေါ် ကုတ်ကတ်တွယ်တက်၍ တော်မီးလည်ဆွဲရတနာကို ထုတ်ယူဝတ်ဆင်ထားသော အရှေ့ရိုးမ၏ တပေါင်းည အပျိုစင်အလှကို ရင်မောတိတ်ဆိတ်စွာ ငေးကြည့်ရသော အရသာ၊ ယာဉ်ပျံဘက်က ရေနီမြောင်းဘေး ထန်းပင်ရိပ်မှာ ဝမ်းလျားမှောက်အိပ်ရင်း ဖိုးခေါင်ကြွေးကြော်၊ မန်းတောင်ရိုးပေါ်၊ ပြည်တော်ကို မျှော်လိုက်စမ်း၊ လမ်းဘယ်မမြင်. . . ဟူသောတေးကို အော်ဟစ်သီဆိုကာ၊ ဗောဓိကုန်း နုကြည်ရပ်သာသို့ အပြန်လမ်းမှာ သမင်လိုက်ယိုးဒယား တစ်လမ်းလုံးကခဲ့သောအရသာ။ ထိုအရသာများသည် မှုန်ရီဝေဝါး၍ ကျန်ရစ်ခဲ့ပြီ။ သူငယ်ချင်းများ၊ မိတ်ဆွေကောင်းများ၊ ရဲဘော်ရဲဘက်များ၊ နာမည်တွေအချို့ ပြယ်လွင့်ခဲ့ပြီ။ အချို့ တစ်နိုင်ငံ မြိုင်ယံခြားသို့။ စန္ဒရားသိန်းမောင် ဘယ်မှာလဲ။ ဝင်းကြွယ် ပင်လယ်ပေါ်မှာ ပင်လယ်ပျော်။ တက္ကသိုလ်ဝင်း မရှိတော့။ ဥသျှာမောင်ကိုခင်ကို သတိရသည်။ ကိုကြီးကျော်စိုး။ အနီ အဝါ အပြာ အစိမ်း မှန်ချပ်အပိုများ ထပ်ရိုက်ထားသော ရုပ်ရှင်ကားကြည့်ရသလို အရောင်တွေ လျင်မြန်စွာ လှုပ်ရှားရောနှော၍ ဝေဝေရီရီ။ အရသာများ ပျောက်ဆုံးခဲ့ရ၏။ ချစ်ခင်မှုများ ပျောက်ဆုံးခဲ့၏။ နာမည်များ ပျောက်ဆုံးခဲ့၏။ မျှော်လင့်ချက်များ ပျောက်ဆုံးခဲ့၏။ အုတ်မြစ်များ ပျောက်ဆုံးခဲ့၏။ အိပ်မက်များ ပျောက်ဆုံးခဲ့၏။ အိပ်မက်မဟုတ်သော အိပ်မက်လိုအရာများ ပျောက်ဆုံးခဲ့သည်။
ပြင်ဦးလွင်။ အတက်လမ်းကွေ့ကွေ့တွေ၊ ပန်းပင်တွေ၊ ပန်းတွေတဝေဝေ။ ထင်ရှူးပင်တွေ၊ ရေတံခွန်တွေ၊ အောင်ပင်လယ် တာရိုးမှာ မိုးတွေညိုလို့။ သခင်တောင်၊ မန္တလေးတောင်၊ တောင်သမန်၊ တောင်ပြုံးနဲ့ ရတနာ့ဂူ၊ မင်းကွန်းဘက်က သဲသောင်ခုံနဲ့ သစ်ပင်ရိပ်တွေ၊ စစ်ကိုင်းတောင်တော်ရိုးက ဘုရားပုထိုးအဆူဆူ၊ ဆွမ်းဦးပုညရှင် မြင်ရတဲ့ ဧရာဝတီ၊ စစ်ကိုင်းတံတား မရောက်ခင် ကားလမ်းဘေးက ဖွေးနေတဲ့ ရေတွေ၊ ဦးပိန်တံတားပေါ်က လှမ်းမြင်ရတဲ့ ရေပြင်ကျယ်၊ အဲဒီနေရာတွေမှာ ပဲ့တင်သံတွေ။ စိတ်ကောက်တဲ့ ချစ်သူဟောင်းရဲ့အသံ၊ သဘောကွဲလွဲတဲ့ ရဲဘော်ရဲဘက်ရဲ့ အသံ၊ ညီညွတ်သဘောတူကြသူများရဲ့ မျှော်လင့်ခြင်းအသံ၊ လွတ်လပ်ပျော်ရွှင်တဲ့ သူငယ်ချင်းကောင်းများရဲ့ ရယ်မောသံ၊ ကတိပေးတဲ့အသံ၊ ကတိတည်တဲ့ အသံ၊ ယုံကြည်တဲ့အသံ၊ မေတ္တာရဲ့ အသံ၊ မာကျောနူးညံ့တဲ့ ရဲဘော်ရဲဘက် စိတ်ထားရဲ့အသံ၊ ထိုပဲ့တင်သံအားလုံး ကြားနေရသည်။ ရင် ထဲမှာ ထိုပဲ့တင်သံ အားလုံး ကြားနေရသည်ဟု စိတ်က လှည့်စားပေမယ့် အမှန်စင်စစ် အားလုံးပျောက်ဆုံးခဲ့။ ရင်ထဲမှာ ကြားနေရပေမယ့် မကြားရတော့။ အချစ်၏ အရိပ်. . . ။
ဘာကြောင့်လဲဟု မစဉ်းစားမိ
မြေသင်းနံ့တို့ ပျံ့ထုံသော ထူးကဲလှပ တသဖွယ်ရာ မန္တလေး သင်္ကြန်ရက်များကြောင့်လည်း ဖြစ်ချင်ဖြစ်မည်။ ချမ်းချမ်းစီးစီး စက်ဘီးကိုစီး၍ သူငယ်ချင်းတစ်စု ဆိုင်းသံကြားရာ လိုက်၍ရှာရသော မန္တလေးအငြိမ့်ပွဲများကြောင့်လည်း ဖြစ်နိုင်သည်။ အထူးသဖြင့် ရွှေမန်းရီရီ အငြိမ့်အဖွဲ့မှ မင်းသမီးကလေး အမာစိန်ကသာ မန္တလေးအငြိမ့်များကြောင့်လည်း ဖြစ်နိုင်သည်။ ဘာကြောင့်လဲဟု အဖြေထွက်သည် အထိ မစဉ်းစားမိ။ အခုအထိ မန္တလေးကို ချစ်နေသည်။ ရင်ထဲမှာ လှုပ်ရှားတုန်ယင်စွာ ချစ်နေသော မန္တလေးဆိုသော အရာသည် အရိပ်များ၊ အရောင်များ၊ ပဲ့တင်သံများ၊ တံလှပ်များ၊ အခိုးအငွေ့များသာဖြစ်ကြောင်း ကောင်းကောင်း လက်မခံချင်သေး။
‘အရုဏ်’ ဆိုသော မဂ္ဂဇင်းပါးပါးကလေးတစ်စောင် ထုတ်စဉ်တုန်းက ကိုခင်မောင်ရဲ့ ဂုဏဝတီပုံနှိပ်တိုက်မှာ ရိုက်သည်။ မန္တလေးမှာ အခြေချသော သံတွဲသား ဒွါရဝတီဘုန်းလူက ငွေရှာသည်။ သည်အထဲမှာ ယောင်တောင်ယောင်တောင် ဝင်၍ ကဗျာရေးသည်။ ကိုသန်းညွန့် မရှိရှာတော့။ ကိုခင်မောင် ရှိနေသေးသည်။ ဘုန်းလူ မကျန်းမာ။ တက္ကသိုလ်ဝင်း၊ ကွယ်လွန်ပြီ။ သည်နာမည်များသည် ဇော်ဇော်အောင်နှင့် ပုဂ္ဂလိက ဆက်စပ်နေသော နာမည်များ ဖြစ်သော်လည်း သူတို့သည် မန္တလေးဖြစ်၏။ ပုံနှိပ်စက်ခြေနင်းသံ၊ စက္ကူ၏အနံ့၊ ပုံနှိပ်မှင်အနံ့၊ ပေါင်နှံရောင်းချရသော ရွှေတိုရွှေစများ၊ မဂ္ဂဇင်း စာမျက်နှာပေါ်က ကဗျာစာလုံးများ၊ ထိုအရာ အားလုံးသည် မန္တလေးဖြစ်၏။
မန္တလေး၏ အနုပညာရိပ်မှာ ဘယ်တုန်းကမျှ မခိုလှုံခဲ့ဖူးသော ဇော်ဇော်အောင်၏ လက်သင်ကဗျာ လက်သင်စာများသည် မန္တလေးမှာရေးသော မန္တလေးကဗျာများ။ အံ့ဩဖွယ်ရာ ဖြစ်နေ၏။ မန္တလေး၏အရိပ်ကို မခို၊ မန္တလေးတောင်၏ အရိပ်ကို မခိုသော်လည်း အသက်ကလေး ရှည်နေသော ဇော်ဇော်အောင်သည် ယခုအထိ မန္တလေးကိုချစ်နေဆဲ။ ဇော်ဇော်အောင် သည် မန္တလေးအရိပ်ကို ခိုသူမဟုတ်။ မန္တလေးကို ရင်ထဲမှာ ထားသူဖြစ်၏။ မန္တလေးကိုချစ်သူဖြစ်၏ မန္တလေးသည် ချစ်သူဖြစ်၏။ အချစ်၏ အရပ်သည်.. ။
အသက်မငယ် လေးဆယ်ကျော်ခါမှ ကလေးကလား လူရယ်စရာဖြစ်ကောင်းဖြစ်မည်။ သို့သော်လည်း အခုမရှိရှာတော့ပြီဖြစ်သော ရွှေဆိုင်တန်းက ခင်လေး မေးစဉ်တုန်းက မန္တလေးသားလုပ်မှာလား၊ မန္တလေးမှာ နေမှာလား ဆိုသော မေးခွန်းနှစ်ခုကို ခေါင်းနှစ်ကြိမ်ခါ၍ ဖြေခဲ့သည်ကို အခုအထိ အမှတ်ရနေ၏။ တမလွန်က ခင်လေးအချစ် ခွင့်လွှတ်ပါ။ ခင်လေးကို အခုအထိ ချစ်နေတုန်းပါဟု လွယ်လွယ်ကူကူ ညာမပြောချင်ပေမယ့် ခင်လေးတို့ မန္တလေးကိုတော့ အခုထိ ချစ်နေတုန်းပါဟု အသေအချာ အမှန်ပြောနိုင်ပါသည်။ ခင်လေး ဖြစ်စေချင်သလို မန္တလေးသားဖြစ်မလာသော်လည်း ခင်လေး နေစေချင်သော မန္တလေးမှာ မနေသော်လည်း ခင်လေးတို့ မန္တလေးကို ရင်ထဲမှာ အခုအထိ သိမ်းထားဆဲပါ။ အခုအထိ ချစ်နေဆဲပါ။ ခင်လေး၏ မန္တလေးသည် ဇော်ဇော်အောင်၏ မန္တလေးဖြစ်၏။ ခင်လေးမရှိတော့သော် လည်း ရင်ထဲက မန္တလေးရှိနေသည်မှာ အမှန်ဖြစ်၏။
ခွင့်လွှတ်ပါခင်လေး. . . ။
၁၉၉၈ ၊ ဇန်နဝါရီ
* * * * * * * * * *
No comments:
Post a Comment